Figurkowy Karnawał Blogowy

Jesień zbliża się wielkimi krokami, a to chyba idealna pora na zrobienie na blogu czegoś nowego. Nie figurkowego per se, niemniej jednak związanego z figurkami, a może, szerzej, z grami bitewnymi. Zainspirowany Karnawałem Blogowym, rozkręconym w Polsce przez Borejkę w jego kawałku sieci, i działającym już ładne parę lat, postanowiłem przenieść to do naszego, wargamingowego światka. Nazwa prosta - Figurkowy Karnawał Blogowy - w odniesieniu ale i w odróżnieniu od roleplejowego poprzednika. Zasady również nie powalają stopniem komplikacji - pozwoliłem sobie je niemal w całości "pożyczyć" z naszego grofabularnego odpowiednika.

Pomysł na Karnawał jest następujący: osoba prowadząca (czyli obecnie ja) podaje temat dotyczący szeroko pojętych gier bitewnych, figurek, malowania i podobnych spraw. Na ten, zadany, temat wypowiadają się inni blogerzy chcący wziąć udział w zabawie.

Po miesiącu (czyli na początku października) przekażę pałeczkę prowadzącego komuś chętnemu, w jego gestii pozostanie wybór kolejnego tematu. Przykłady takowych: moja pierwsza figurka, największa klęska w grze, malowanie sztandaru, jak radzić sobie z wypaleniem figurkowym.

Aby wziąć udział w tej zabawie wystarczy, że chętny opublikuje na swoim blogu wpis powiązany z aktualnym tematem edycji. Potem wystarczy, że powiadomi prowadzącego, najlepiej poprzez komentarz na jego blogu z linkiem do swojego wpisu. To będzie też odpowiednie miejsce do zgłoszenia siebie jako prowadzącego kolejną edycję. Każda z nich potrwa miesiąc. Po jej zakończeniu prowadzący daną edycję zamieści na swoim blogu notkę z podsumowaniem i linkami do wpisów biorących udział w danej edycji i odeśle na blog kolejnego prowadzącego.

A temat pierwszej edycji Karnawału to... tradam... nasze początki figurkowo-bitewne.

Robię się stary. Truizm, fakt, niemniej jednak nic tego nie zmieni. Czuję to w powietrzu, czuję to w wodzie, czuję w kościach, czuję to w tym, o czym myślę, czuję to w tym, czym się przejmuję i co mnie obchodzi. Czuję to, w końcu, również w hobby, w tym co mnie zajmuje i bawi. Nadal kręcą mnie nowe gry (a raczej figurki), wciąż śledzę nowości, łapię się jednak na tym, że coraz więcej mojego czasu poświęcam na wspominki i czytanie o starociach. Nie wiem - być może to chwilowe, być może zostanie mi to już na stałe - i zramolenie, i narzekanie, i przeglądanie starych katalogów.

Ale, ale... Miało być o inspiracjach i początkach, a nie o bolących stawach. Kiedy zacząłem interesować się grami bitewnymi był przełom 1990 i 1991 r. Coś tam widziałem, jakieś pojedyńcze miniaturki, czytałem jakieś książki poruszające ten temat, ale to wszystko nie było jeszcze to. Nie za bardzo orientowałem się z czym to się je, jak się gra. Nie pomagał fakt, że książki do których miałem dostęp traktowały gry bitewne jako rozwinięcie kampanii gry fabularnej. Warhammera poznałem dopiero kilkanaście miesięcy później, początkowo zresztą jedynie dzięki kolegom. Ktoś z nich miał własny egzemplarz WFRP i trzeciego wydania WFB. Dopiero wtedy zajarzyłem dokładniej o co w tym wszystkim chodzi i trochę mi się wyklarowało. Przez kolejnych kilka czy kilkanaście miesięcy nie miałem swoich figurek. To może dziwi sporą część czytelników, ale te dwadzieścia lat temu w Polsce dostęp do figurek był zdecydowanie trudniejszy niż obecnie... Moje pierwsze bitwy rozgrywane były na żetonikach, skserowanych z książkowego Warhammera. Polem bitwy była rozłożona wersalka, teren szczątkowy, za to wyobraźnia gnała w tempie dziś dla mnie niewyobrażalnym.  Armią, która wówczas wywarła na mnie największe wrażenie byli zielonoskórzy. Archetypowi przeciwnicy w grach rozmaitego sortu, w Warhammerze ciut odmienni poprzez ten pokręcony, czasem głupi, czasem mroczny, niemniej jednak zazwyczaj śmieszny dodatek w postaci akcentów humorystycznych. Ta odmienność była świetnie podkreślana poprzez rzeźby Kevina Adamsa, nie jedynego twórcy Citadel, robiącego goblinoidy, na pewno jednak tego, który wywarł niezatarty wpływ na wygląd tej rasy w całym wargamingowym przemyśle. Pokręcone, obarczone przesadnie wielkimi, klownowatymi w proporcjach lecz spiczastymi nosami, pełne złośliwości i zwierzęcego sprytu, rzeźby Adamsa były dla mnie - i są - kwintesencją tego, czym sa zarówno gobliny, jak i orki. Za najlepszy okres Goblinmastera uważam właśnie schyłek lat 8o. i początek lat 90. Jego wizja złośliwych i okrutnych, niemniej jednak słabych fizycznie i działających jedynie w kupie goblinów jest bardzo bliska mojemu postrzeganiu tych istot...

Wciąż jednak zapominam, że miałem pisać o swoich początkach. Kiedy jeszcze zastanawiałem się na co przeznaczyć swoje ciężko uciułane, studenckie pieniążki, myślałem o dwóch armiach. Pierwszą były wspomniane orki i gobliny, zwizualizowane - poza figurkami - w opowiadaniach Billa Kinga, zdjęciach z podręczników i White Dwarfów, do których miałem już wtedy dostęp, pojedynczych miniaturkach. Drugą były ożywieńce, podobające mi się ciut mniej (ale tylko ciut), mające za to znaczną przewagę. Były zdecydowanie tańsze, jako że szkielety, rydwany i konnica były dostępne w plastiku. Nie pomnę już dokładnych relacji cenowych, wydaje mi się jednak, że różnica w liczbie figurek jakie mogłem kupić za zaoszczędzone pieniądze, była mniej więcej 3 do 1 na korzyść trupów. Z perspektywy biednego żaka wybór nie był żadnym wyborem, byłem wręcz zmuszony zająć się nieumarłymi... Nie, żebym jakoś szczególnie żałował;)

Kiedy już podjąłem decyzję, odwrotu specjalnie nie było. Undeady zajęły mnie skutecznie na wiele lat, natomiast orki i gobliny trafiły do pudeł i na półkę, czasami uzupełniane, czasami malowane, jednak z każdym mijającym miesiącem przemawiały do mnie słabnącym głosem. Zmieniła się stylistyka figurek GW. Choć te i nieco nowsze niż trzecia edycja, i te całkiem nowe uważam za fajne, brak w nich tego czegoś, co do dziś przyprawia mnie o nieco szybsze bicie serca, gdy oglądam zdjęcia ołowianych staroci. Ciężko to określić... Czy to powiew - ówcześnie - świeżości? Dynamika starych rzeźb? Trudny do przekazania humor starych miniaturek? Może, po prostu, nostalgia? Nie wiem. Jedno jest tylko pewne - tamte figurki podobają mi się, po prostu, bardziej. Wiadomo, obiektywnie patrząc, są mniejsze, z materiału mniej odpornego na transport i konwersje, zazwyczaj mniej szczegółowe. A jednak, kiedy na nie patrzę, przed oczami wyobraźni stoi mi scena z opowiadania "Jeźdźcy wilków" Billa Kinga, w której stary gobliński szaman wjeżdża na grzbiecie wielkiego wilka w rozwaloną bramę granicznego fortu, z wiedźmim ogniem nadal pełzającym na szczycie magicznego kostura...

O tym, zresztą, już kiedyś pisałem.

P.S. Zapomniałem wspomnieć, że fajne logo zawdzięczamy uprzejmości i umiejętnościom Gonza z bloga BlackGromStudio.