Jeźdźcy wilków

Ciekawe, w ilu osobach zainteresowanie Warhammerem obudziły dwa opowiadania Billa Kinga, Geheimnisnacht i Jeźdźcy wilków, opublikowane po raz pierwszy w języku polskim na łamach Fantastyki, w numerze poświęconym grom powiązanym z fantastyką... Przynajmniej tak podsuwa mi zawodna pamięć, może było to wtedy tylko jedno z tych opowiadań, drugie pojawiło się ciut później. W każdym razie do osób o których wspomniałem, ja należę z pewnością. Przygody Gotreka Gurnissona i Felixa Jaegera do dziś są w moim prywatnym rankingu jednymi z najlepszych opowieści z ponurego świata niebezpiecznych przygód. Bez nich nie byłoby, pewnie, polskiego WFRP - do wyboru był GURPS lub system GW, a że ten ostatni był już jako tako znany polskiemu czytelnikowi... Ale to już inna historia, luźno tylko powiązana z grami bitewnymi. W każdym razie dzięki Jeźdźcom wilków klasycznym dla mnie obrazem, związanym ze starym Warhammerem, jest widziany w mej wyobraźni gobliński szaman dosiadający potężnego wilka, wjeżdżający w rozbitą bramę fortu gdzieś na rubieżach Imperium. Zresztą ogólnie, gobliny na wilkach są dla mnie kwintesencją, ikoną starego bitewniaka i rolpleja. Jedne z pierwszych rozegranych przeze mnie bitew toczone były na polu walki będącym rozłożoną wersalką, przy użyciu kartoników skserowanych z podręcznika 3. edycji WFB... Oczywiście, byli wśród nich goblińscy jeźdźcy. Tak się jednak złożyło, że swoje zainteresowania hobbystyczne ulokowałem w ożywieńcach. Zielonoskórzy byli jednak bardzo, bardzo długo drugą armią, jaką zamierzałem pomalować. Kupowałem do nich figurki, od czasu do czasu coś malowałem. W końcu jednak poddałem się. Doszedłem do wniosku, że nie dam rady pomalować drugiej armii, zwłaszcza liczącej  tak dużo figurek. I tak biedne orki i gobliny przeleżały w czeluściach rozmaitych pudeł wiele, wiele lat. Ostatnio stwierdziłem, że pozbędę się przynajmniej części niewykorzystywanych przeze mnie miniaturek, trafiło właśnie na miłośników Waaagh! Wyciągnąłem jako pierwsze pomalowane przeze mnie już figurki i... już właściwie nie wiem, chcę, czy też nie chcę je sprzedawać... Może, jakimś cudem, znajdę za kilka lat sposób na to, żeby je pomalować?

Pamiętam, z jaką przyjemnością malowałem widoczne obok gobliny i wilki. Małe, złośliwe, przebiegłe zielone istotki dosiadające większych od nich wilków. Celowo malowałem ich skórę z rozjaśnieniami idącymi w stronę bladej zieleni, wśród posiadanych figurek miałem sporo nocnych goblinów, zamierzałem wobec tego wszystkich utrzymać w podobnej tonacji...